Adrien Cortez wszedł do wielkiego holu hotelu Lancaster z pewnością siebie człowieka, który uważał, że cały świat należy do niego. Miał czterdzieści pięć lat, ubrany w szyty na miarę włoski garnitur, a jego srebrne włosy lśniły pod kryształowymi żyrandolami. U jego boku stała Serena, młoda i promienna, a jej śmiech niósł się echem niczym szklane dzwonki, gdy kurczowo trzymała się jego ramienia. Adrien z uśmieszkiem podał mu platynową kartę, przekonany, że luksus zapewnia ciszę i rozpieszczanie.

Lancaster był jego ulubionym schronieniem, miejscem, gdzie pozory mogły kryć się pod aksamitnymi zasłonami i marmurowymi posadzkami. Każdy jego krok był pewny, każde słowo wyuczone na pamięć – aż do chwili, gdy pojedyncza obecność zburzyła iluzję, którą tak pieczołowicie budował.

Żona, którą niedocenił

Przez hol, poruszając się z cichą siłą, szła Celeste Cortez. Przez dwadzieścia dwa lata była żoną Adriena, ale kobieta, która teraz przed nim stała, w niczym nie przypominała tej, którą kiedyś ignorował. Była kwintesencją elegancji – jej kremowy kostium powiewał z dyskretną siłą, włosy zaczesane do tyłu w nieskazitelny sposób, a kroki były miarowe i niewzruszone.

Szepty rozniosły się po holu. Personel poprawił uniformy. Goście przerwali rozmowy. Rozpoznanie rozprzestrzeniło się. To nie był zwykły gość – to było nowe oblicze autorytetu.