Kiedy śledczy zbadali chłodziarkę, odkryli kolejne przerażające dowody – ubrania innych dzieci, zdjęcia i zeszyty wypełnione imionami i numerami. Ale Javiera wśród nich nie było.
Podczas wielogodzinnych przesłuchań David ze łzami w oczach opowiadał, jak natychmiast rozpoznał czapkę. Sprawa została przekazana władzom federalnym, akta ponownie otwarto, a rodzice z innych drużyn zaczęli łączyć fakty. Pérez grał w wielu ligach, zawsze przynosząc tę samą „fajkę”.
Zmiażdżony przesłuchaniem, Pérez w końcu się załamał. Javier żył, przyznał. Nie zabił go – trzymał w chacie głęboko w górach, karmił, izolował, manipulował jego umysłem.
Akcja ratunkowa przebiegała jak scena z filmu. Kierując się wskazówkami Péreza, policyjne konwoje pięły się krętymi, polnymi drogami. David nie chciał zostać w tyle, ściskając czapkę jak ostatnią deskę ratunku.
Drzwi kabiny były zamknięte na kłódkę. Po napiętych minutach skrzypnęły i otworzyły się – i oto stał tam Javier, chudszy, blady i przestraszony, ale oddychający. David upadł na kolana, a łzy płynęły mu strumieniami. „Synu” – wykrztusił – „to ja. To tata”.
Przez chwilę Javier się wahał. Potem, rozpoznając głos ojca, pobiegł naprzód i rzucił mu się w ramiona. David przytulił go mocno, szepcząc przez szloch: „Nigdy cię już nie puszczę”.
Wiadomość o akcji ratunkowej obiegła cały kraj: „Zaginiony chłopiec odnaleziony żywy po dziewięciu miesiącach ukrywania w autokarze”. Pérezowi groziło dożywocie za kratkami.
Powrót do zdrowia miał potrwać. Javier obudził się z koszmarów, przerażony głośnymi dźwiękami, ale był w domu. Kilka tygodni później David zabrał go z powrotem na to samo boisko baseballowe. Chłopiec stanął na kopcu miotacza, jego niebieska czapka wróciła na swoje miejsce i uśmiechnął się po raz pierwszy od prawie roku.
Z trybun David szepnął cicho: „Jesteś już bezpieczny, synu. Jesteś w domu”.
Koszmar dobiegł końca. Niezachwiany instynkt ojca, czerwona lodówka pełna sekretów i powrót syna na zawsze odmieniły losy ich rodziny.
