Clara coraz bardziej czuła się, jakby żyła w klatce. Aleksander nie postrzegał jej już jako partnerki, żony ani matki swojego dziecka. Traktował ją jak niepotrzebny mebel w nowym, wygodnym życiu.
Ale pewnego dnia cierpliwość Klary się wyczerpała.
Stało się to po kolejnej kłótni. Tego dnia potrząsała płaczącym synem przez ponad godzinę, a kiedy w końcu poszła do kuchni, w lodówce znalazła tylko kilka zwiędłych jabłek i puste pudełka. Na jej karcie kredytowej prawie nie było pieniędzy – po narodzinach dziecka Clara przestała pracować i straciła dostęp do domowych finansów.
Gdy cicho poprosiła Aleksandra o pieniądze na jedzenie, on wzruszył ramionami i rzucił:
Nawet nie wiesz, jak właściwie gospodarować pieniędzmi! Ciągle pytasz i pytasz… Kiedy w końcu zaczniesz zarabiać na życie?
Wtedy coś pękło w Clarze.
Tej nocy, kiedy dziecko zasnęło, zebrała ubrania, dokumenty i kilka zabawek. Całe jej życie zmieściło się w jednej małej walizce i kilku torbach.
O wschodzie słońca, z synem na rękach, Klara opuściła mieszkanie.
Pierwszą osobą, do której zadzwoniła, była jej młodsza siostra Laura.
„Przyjdź natychmiast! Nawet się nie zdziw!” – mówi Laura. „Mark i ja zawsze będziemy cię wspierać”.
Laura mieszkała w małym domku na skraju miasta. Clara zawsze czuła się bezpiecznie.
Marek, mąż Laury, pomógł im się zadomowić. Przywiózł łóżko polowe, kupił lekarstwa i zaopatrzył lodówkę w jedzenie.
