„Teraz najważniejsze jesteś ty i twoje dziecko” – powiedział, klepiąc ją po ramieniu.
Po raz pierwszy od dłuższego czasu Klara zaczęła płakać – nie ze smutku, a z ulgi.
Mijały dni. Klara powoli odzyskiwała przytomność. Na początku było trudno: strach przed przyszłością, zmęczenie, niepewność. Ale nie była już sama.
Miesiąc później dostała pracę w Ubezpieczeniach Społecznych i znalazła pracę zdalną, pisząc artykuły dla portalu dla rodziców. Zlecenia były niewielkie, ale w końcu zarobiła pieniądze.
Każdego wieczoru, gdy syn zasnął, Clara siadała do laptopa i pracowała. Czasami do późnej nocy. Miała tylko jeden cel: stanąć na nogi.
I działało powoli.
Znów zaczęła się śmiać z żartów Laury i cieszyć się każdą nową pracą. Zaczęła nawet marzyć o własnym mieszkaniu, o małym przedszkolu dla syna, o cichym, prostym szczęściu.
Tymczasem Aleksander odkrył, że Klara zniknęła. Początkowo był pewien, że wróci.
Czekał.
Tydzień. Miesiąc.
Gdy stało się jasne, że ona naprawdę nie wróci, zaczął się z nią kontaktować.
Wiadomość: „wróć”, porozmawiamy.”
Listy: „Przepraszam. Tęsknię za synem”.
Nawet wśród prezentów od kuriera znalazł się drogi wózek dziecięcy.
Klara milczy.
Wiedziała: nie wraca się do miejsca, w którym nie było się szanowanym.
Pewnego wieczoru, gdy kołysała dziecko, do pokoju weszła Laura.
Clara… Przyszedł list” – powiedziała, podając jej kopertę.
Na odwrocie widniało nazwisko prawnika.
Drżącymi rękami Klara otworzyła kopertę.
Aleksander złożył pozew o rozwód.
Żadnych przeprosin. Ani słowa żalu. Po prostu fajny, oficjalny dokument.
Przez chwilę poczuła ukłucie bólu. Ale potem… nadeszła ulga.
To był koniec starego życia. I początek nowego.
Minęło sześć miesięcy.
Clara wynajęła małe mieszkanie blisko centrum. Jeden pokój i mała kuchnia. Ale to było ich miejsce. Ona i jej syn.
Praca była coraz lepsza. Zarabiała wystarczająco, żeby zapewnić dziecku byt i zaoszczędzić coś innego.
Jej syn wyrósł na zdrowego i szczęśliwego.
