Dziewczynka zamarła, z szeroko otwartymi oczami pełnymi zmartwienia. Wyszeptała: „Czy mogę stąd wziąć trochę jedzenia? Proszę?”
– Oczywiście, że możesz, kochanie. Ale ja właśnie… – Zanim Kimberly zdążyła dokończyć, dziecko szybko się odwróciło i wepchnęło jedzenie do torby.
Kimberly spróbowała ponownie. „Jeśli potrzebujesz pomocy, mogę ci pomóc. Jesteś sama w domu? Czy twoi rodzice źle się czują?”
Dziewczyna udała, że nie słyszy. „Przepraszam, muszę iść” – powiedziała, ściskając torbę i uciekając.
Ciekawość przeradza się w zaniepokojenie
Coś było nie tak. Następnego dnia Kimberly stanęła na straży. I rzeczywiście, dziewczynka wróciła, napełniając torbę w ten sam sposób. Tym razem Kimberly przekazała kierownikowi sklepu swoje obowiązki i cicho pojechała samochodem za dzieckiem, zachowując bezpieczną odległość.
Zobaczyła dziewczynę idącą ulicą, radośnie wymachującą torbą, aż skręciła w wąską uliczkę. Kimberly dojechała do końca, po czym wysiadła i poszła za nią pieszo.
Okolica była ponura – wzdłuż ulicy ciągnęły się rzędy rozpadających się domów. Dziewczyna doszła do końca, przeszła przez małe pole i zatrzymała się przed opuszczonym garażem.
Dlaczego tutaj? – zastanawiała się Kimberly. Dlaczego takie małe dziecko przyszło tu?
Nagle drzwi garażu zaskrzypiały i otworzyły się. Pojawiły się dwie małe postacie – mały chłopiec, jeszcze młodszy od dziewczynki, i chudy, drżący pies.
Sekret ukryty za bramą garażową
Kimberly podeszła bliżej. Ale kiedy dziewczyna ją zauważyła, szybko złapała chłopca za rękę i wciągnęła go do środka, zamykając za nimi drzwi.
„Nie jestem tu po to, żeby cię skrzywdzić” – zawołała cicho Kimberly. „Chcę tylko pomóc. Poczekam na zewnątrz. Nie wejdę siłą. Proszę, nie bój się”.
Zapadła cisza. Potem z wnętrza dobiegł głos dziewczyny: „Nie, nie wyjdziemy. Zadzwonisz na policję. Proszę wyjść”.
„Policja?” Kimberly była zaskoczona. „Nie, nie przyjdę. Obiecuję. Wyjdziesz, jeśli poczekam?”
Po długiej przerwie drzwi w końcu się otworzyły.
