Po trzech podróżach spodziewanych, spodziewałem się, że wpadnę w stronę rodziny. Zamiast tego, gdy tylko wysiadłam z głównego źródła w Memphis, dostępny SMS-a od kobiety:
„Nie zawracaj sobie głowy. Zamki są dostępne. Dzieci cię nie są dostępne. To koniec.”
Trzy zdanie. Tak Derek obejmuje piętnaście lat małżeńskich.
Stałem jak sparaliżowany przy bramce przylotów w mundurze galowym, z medalami lśniącymi na piersi, z torbą podróżną przewieszoną przez ramię. Wokół mnie cywile wystąpili, przez spotkanie się z finałi, aw powietrzu unosił się śmiech i łzy. Jednak mój świat zawalił się w ciszy. Przeżyłem strzelaninę w Afganistanie, tylko po to, by wpaść w zasady podczas powrotu do domu.
W odpowiedzi w trzech słowach: „Jak sobie wziąćsz”.
Derek nigdy nie popełnił sobie sprawy, że został wyszkolony do zdrady. Trzy lata wcześniej, zanim pojechałem na misję, moja babcia – sędzia Cordelia Nash – postawiono mi w swoim gabinecie, które były ściany zastawione książkami prawniczymi i oprawionymi w ramkach listami pochwalnymi. Namawiała mnie swoim rodzinnym, sędziowskim oskarżeniem, abym nigdy nie ufał ślepo.
„Wojna zmienia wszystkich, Vero” – powiedział mi. „Tych, którzy odchodzą, i tych, którzy są. Chroń siebie i swoje dzieci”.
Idąc za jej radą, pod dobrze zabezpieczonymi dokumentami: wyjście konta bankowego na mój żołd bojowy, rozkłady pełnomocnictwa i plan opieki nad rodziną, ustanawiający ją opiekunem na wypadek, gdyby Derek się załamał. Dom kupiony z dostępem do weteranów pozostaje wyłącznie na moje nazwisko. Derek roześmiał się, podpisując swoje części. „Jesteś paranoiczką, Cordelio. Vera i ja jesteśmy solidni”.
Teraz, czytając tekst jego, w duchu podziękowałem mojej „paranoicznej” babci. Bo nie tylko zaplanowałem szlaki dostaw w Afganistanie. Zaplanowałem dokładnie tę zasadę.
Zadzwonił mój telefon. Sterling Vaughn, mój prawnik i były oficer JAG, nie tracił czasu. „Vera, Derek wystąpił wczoraj pozew o rozwód. Zażądał porzucenia dziecka. Chce pełnej opieki nad dzieckiem i alimentów”.
Uspokoiłem głos. „Sterling, pamiętasz Operację Homefront? Wykonaj ją. Całą”.
„Z konsumentów, Kapitanie.”
Gdy wszedłem do słońca Tennessee, nadeszła następna wiadomość od Dereka: „Spotykam się z kimś. Nadira daje dzieciom stabilizację, której ty nigdy nie mogłeś”.
Dodany do cyfrowego folderu, który już i tak był zasilany sześcioma metrykami medycznymi – opłatami z kart kredytowych za przerwaniem i kolacjami, zapisami nieodebranych częstotliwości, zrzutami ekranu z nieodebranych wideorozmów z moimi dziećmi. Zdrada nie była nagła. Narastała, absolutnie podstawowa w szkle.
Trzy lata wcześniej pożegnałam Dereka i nasze dzieci pocałunkiem w Fort Campbell. Maddox, wówczas jedenastoletni, mądry być dzielnym, choć podbródek mu drżał. Ośmioletni Brinn trzymał się moich nóg, odpowiedział, uwzględniając, że po zastosowaniu pojedziemy do Disney World.
W pierwszym roku jakoś sobie radziliśmy: codzienne maile, cotygodniowe wideorozmowy, paczki z prezentami. Podczas mojej drugiej tury twarz Dereka na rzucanie się coraz bardziej odległa. Odwrócona kamera, która jest zbyt zmęczonego. Rozmowy telefoniczne są coraz krótsze, aż do zakończenia prawie w ogóle się nie zdarzały.
Podczas odtwarzania Maddox i Brinn zaczęli mi się wymykać. Brinn w ogóle przestał przychodzić na rozmowy. Maddox szepnął: „Tata powiedział, sprzeciw ci nie przeszkadzał”. Potem następuje podział na karty kredytowe: luksusowy komputer, zakup Cartiera, który jest Derek dezodorant, że był dla żony klienta. Intuicja podpowiadała mi co innego.
