„Szukałam cię od miesięcy” – przedstawił się. „Nie należy, od czego zacząć”.
Objąłem ją i mocno przytuliłem. Lata bólu, smutku i pytań bez odpowiedzi zniknęły w tej chwili.
Moja córka – moja słodka Emily – była tu, żywa, w moich przodch. Teraz starsza. Mądrzejsza. Zraniona przez świat, ale nie złamana.
Tylko w celach ilustracyjnych.
Następnego ranka używaliśmy przy miejscu i rozmawialiśmy. Oczekiwano mi historii o Tomie, o kolejnych latach i kolejnych sukcesach, które udało im się pojawić.
Opowiedziałem jej o nocach, kiedy płakałem, że snu, myśląc, ją porzuciłem. Płakaliśmy razem. Śmialiśmy się. Przeżywaliśmy żałobę. Uzdrawialiśmy się.
Zapytałem ją, dlaczego użyłem imienia Anna.
„Po prostu było bezpiecznej” – powiedziała. „Dopóki nieodpowiednia”.
W tym momencie nastąpiło połączenie – nie jej twarz, która się pojawiła, ale w jaki sposób na mnie dotarła, automatycznie powiadomiona o kołysankach, które usłyszałem, i to, jak ona otulała w nocy.
Tylko w celach ilustracyjnych.
Tej nocy, gdy obserwowaliśmy, jak burza przebiegła, a firma wyłaniają się zza chmury, położyła światło dzienne na moim bezprzewodowym.
„Już jestem w domu” – wyszeptała.
I to było wszystko.
