Późne, ale niezapomniane spotkanie
Następnego dnia przekroczyłem drzwi szpitala.
I oto była. Słaba, chuda… ale z tym uśmiechem, tym spojrzeniem.
„Przyszedłeś” – powiedziała mi ze łzami w oczach.
Wziąłem ją w ramiona. I wszystko, co nosiłem w sobie przez lata – ból, złość, niezrozumienie – wyparowało.
Tego dnia zrozumiałem coś cennego:
Bez względu na przeszłość… byłem jej dzieckiem.
A ona w końcu była moją matką .
ciąg dalszy na następnej stronie
