Jej skarga
„To oburzające!” krzyknęła kobieta. „Mam poważne alergie. Nie zamierzam spędzać trzech godzin obok tego psa. Albo pójdzie do luku bagażowego, albo chcę nowego siedzenia!”
Wszystkie oczy były teraz zwrócone na nas. Policzki mnie piekły. Oddech stawał się nierówny. Max delikatnie mnie szturchnął, przypominając mi, że nie jestem sama.
Agentka, wyraźnie zakłopotana, obiecała poinformować załogę. Kobieta wróciła na swoje miejsce, pewna, że wygrała. Chciałam zniknąć, ale spokojne spojrzenie Maxa mnie powstrzymało.
Czas wejścia na pokład
Kiedy ogłoszono wejście na pokład, agent wrócił. Tym razem w jego uśmiechu dostrzegł nutę satysfakcji. Zwrócił się do pasażera stanowczo:
„Proszę pani, zwierzęta asystujące są chronione na mocy prawa federalnego. On jest dozwolony na pokładzie. Skoro wspomniała pani o alergiach, mogę zaproponować pani miejsce dalej.”
Twarz kobiety stwardniała. „Nie powinnam być tą, która sprawia mi kłopot! Ten pies jest…”
“Przepraszam.”
Wysoki mężczyzna po sześćdziesiątce wstał. Jego srebrne włosy, wyprasowany garnitur i władczy głos przykuły uwagę wszystkich zebranych.
„Jestem lekarzem” – powiedział spokojnie. „Znam się zarówno na alergiach, jak i na zwierzętach asystujących. Linie lotnicze mają rację. Ten pies nie stanowi zagrożenia, jeśli siedzi kilka rzędów dalej. Odmowa mu wstępu naraziłaby jej bezpieczeństwo”.
Fala aprobaty przetoczyła się przez poczekalnię. Kobieta, zaczerwieniona ze złości, zamilkła i ruszyła w stronę kolejki do wejścia na pokład.
Nic pewnego
Na pokładzie Max usadowił się u moich stóp, cicho i spokojnie. W połowie lotu, gdy niepokój ścisnął mi pierś, przycisnął mnie całym ciężarem. Natychmiast mój oddech się uspokoił.
Kilka rzędów dalej lekarz odwrócił się i obdarzył mnie delikatnym, uspokajającym uśmiechem.
Kiedy wylądowaliśmy, kobieta szybko zniknęła. Ale kilku współpasażerów zatrzymało mnie, mówiąc: „Twój pies to bohater”.
I tak było. Z Maxem u boku uświadomiłam sobie, że życzliwość wciąż żyje w obcych – i po raz pierwszy od dawna mogłam odetchnąć swobodnie.
