Rok później nieoczekiwany gość
Próbowałem zapomnieć. Ale niektóre rany nigdy tak naprawdę nie znikają.
Pewnego deszczowego wieczoru ktoś zapukał do moich drzwi.
Był to mężczyzna w garniturze, wysoki, elegancki. W jego oczach malowało się wzruszenie.
„Mam na imię Daniel” – powiedział cicho.
„Jestem mężem twojej matki”.
Zamarłem. Czego on chciał?
Następnie wyjmuje małe pudełko.
„Nigdy mi o tobie nie mówiła… Ale znalazłem listy.”
W pudełku: dziesiątki kopert.
Listy, pisane ręcznie.
Po jednym na każdy rok od moich narodzin.
„Mojemu Pięknemu Dziecku…”
Otworzyłem pierwszy list drżącymi rękami. Zaczynał się tak:
„Moje piękne dziecko, myślę o tobie każdego dnia. Wiedz, że kochałem cię na tyle, by pozwolić ci odejść”.
Każde słowo mnie przeszyło. Zrozumiałem, że za jego milczeniem kryje się strach… ale i miłość.
Daniel spojrzał na mnie ze wzruszeniem.
„Jest w szpitalu. Czeka na ciebie. Chciała, żebyś dostał te listy”.
ciąg dalszy na następnej stronie
